Dynamiczny rozwój implantologii daje stomatologom możliwość uzupełniania zarówno pojedynczych ubytków, jak i większych braków w uzębieniu. Warunkiem przeprowadzenia tego typu zabiegów jest posiadanie przez pacjenta wystarczającej ilości tkanki kostnej. Niestety, na skutek chorób i utraty zębów często dochodzi do zaniku tkanki kostnej, co uniemożliwia skuteczne przeprowadzenie leczenia.

W wyniku niedostatecznej stymulacji tkanki kostnej poprzez siły powstające w czasie przeżuwania pokarmu dochodzi do jej rozrzedzenia, osłabienia i stopniowego zaniku. Na skutek tych procesów zwęża się również wyrostek zębodołowy i skuteczne przeprowadzenie implantacji staje się niemożliwe, gdyż nie udałoby się umieścić wszczepu na tyle głęboko, aby nie ułamał się np. w trakcie jedzenia. W takich sytuacjach przeprowadza się wcześniej zabiegi okołoimplantacyjne polegające na regeneracji tkanki kostnej – są konieczne w przypadku ok. 60% zabiegów implantacyjnych.

Regeneracja tkanki kostnej sposobem na skuteczną implantację

Proces zaniku tkanki kostnej zaczyna się już kilka tygodni po utracie zęba. Na skutek braku stymulacji w postaci nacisku na kość tkanka ulega rozrzedzeniu, a wyrostek zębodołowy zwęża się i spłyca. Im dłuższy okres, tym większe zmiany zachodzą w tkance kostnej i dziąsłach. W pierwszym roku po utracie zęba dochodzi do zaniku nawet 60% tkanki kostnej. Na szczęście zmiany te nie są nieodwracalne. Procedury okołoimplantacyjne pozwalają na zatrzymanie zaniku kości i przywrócenie funkcji żucia. Umożliwiają wszczepienie implantu, trwałe odtworzenie brakujących zębów i przywrócenie pacjentom pełnego i estetycznego uśmiechu.

Postęp w medycynie pozwala uzupełnić i zregenerować tkankę kostną poprzez przeszczep kości (z ang. bone graft) najczęściej z okolic jamy ustnej pacjenta, sterowaną regenerację kości (GBR, z ang. guided bone regeneration) materiałem syntetycznym lub naturalnym oraz podniesienie dna zatoki szczękowej (sinus lift) w przypadku rozleglejszych braków zębów bocznych. Jeśli ubytki w tkance kostnej są znaczące, procedurę regeneracji kości należy przeprowadzić kilka miesięcy wcześniej, aby organizm miał czas na wytworzenie tkanki kostnej. Mniejsze ubytki pozwalają na połączenie augmentacji z wszczepieniem śrub w trakcie jednego zabiegu.

Zabieg GBR poprzedza diagnostyka (wykonanie zdjęć pantomograficznych) i zaplanowanie przez lekarza specjalistę całej procedury. Najpierw podczas zabiegu chirurgicznego w obrębie odbudowywanego obszaru umieszcza się materiał kostny lub syntetyczny preparat kościozastępczy. Utworzoną nadbudowę pokrywa się specjalną membraną z wysoko oczyszczonych włókien kolagenowych, która tworzy swoiste rusztowanie dla powłoki odbudowywanej tkanki kostnej i zapobiega wrastaniu tkanek miękkich. Później zaczynają działać naturalne procesy regeneracyjne zachodzące w organizmie, a wszczepiony materiał przekształca się stopniowo w pełnowartościową tkankę kostną.

W przypadku procedury sinus lift konieczna jest odbudowa kości w miejscu, w którym na skutek utraty korzeni zębów nastąpiło rozszerzenie zatoki szczękowej. Odległość między dnem zatoki a kością wyrostka zębodołowego jest wtedy zbyt mała, aby wszczepić implant. Zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej polega na wykonaniu specjalnego otworu i umieszczeniu w nim materiału kościozastępczego oraz wymodelowaniu błony zatoki.

„Właściwe postępowanie z tkankami twardymi i miękkimi ma kluczowe znaczenie dla implantologii stomatologicznej” – wyjaśniają w artykule opublikowanym na łamach dental-tribune.com prof. F. Liebaug i dr Ning Wu. „Współczesne zabiegi augmentacji kości zapewniają dobre podparcie i fizjologicznie uformowane dziąsło wokół pobrzeża implantu i jego nadbudowy, tworząc w ten sposób jedyną w swoim rodzaju podstawę dla trwałego sukcesu estetycznego. Znajomość i praktykowanie technik augmentacji jest kluczowe dla długoterminowego powodzenia leczenia, a przede wszystkim w wielu przypadkach warunkuje zastosowanie implantów stomatologicznych”.