Od najdawniejszych czasów ludzie starali się sobie pomóc i przyspieszyć procesy gojenia ran poprzez ich zszywanie. Szycie i zaopatrywanie ran miało i nadal ma na celu przyspieszenie procesów gojenia, zapobieganie zakażeniom, krwawieniu, a w rezultacie szybszy powrót do zdrowia pacjenta.

Obecnie materiały wykorzystywane do szycia ran można podzielić na nici wchłanialne, nazywane także rozpuszczalnymi, których nie trzeba zdejmować, oraz niewchłanialne – czyli nici klasyczne, które trzeba usunąć po określonym czasie. Wybór materiału i techniki szycia zależą od głębokości rany i struktury zszywanej powierzchni.

Nici wchłanialne a tradycyjne – podobieństwa i różnice

Procedura zakładania szwów chirurgicznych, polegająca na zbliżaniu do siebie brzegów przeciętych lub uszkodzonych tkanek, niezależnie od rodzaju zastosowanych nici, jest taka sama. W zależności od rodzaju szytej tkanki używa się  nici różnej grubości (im większa liczba, tym cieńsze nici (7-0, 6-0, 5-0)). W mikrochirurgii stosowane są także bardzo cienkie nici, do założenia których niezbędny jest mikroskop (im cieńsze nici, tym więcej szwów trzeba założyć).

Nici wchłanialnych (rozpuszczalnych) używa się głownie do szycia głębiej położonych tkanek. Taki rodzaj szwów nie wymaga usunięcia, gdyż rozpuszczają się one same. Nici wchłanialnych używa się tam, gdzie procesy gojenia przebiegają szybko, np. w otrzewnej, mięśniach czy ścięgnach. Nici wchłanialne dzieli się na naturalne (obecnie wycofywane, tzw. Catguty) lub syntetyczne, które w zależności od czasu utrzymania napięcia w tkankach (krótki, średni, długi), produkowane są z różnych materiałów (np. polidioksanonu).

Szwy niewchłanialne (jedwabne, polipropylenowe lub nylonowe) zakłada się w miejscach, które charakteryzuje dłuższy okres gojenia i których brzegi wymagają połączenia – np. skóra czy zespolenia naczyniowe. W zależności od miejsca, w którym zostały użyte, zdejmuje się je po kilku dniach (najszybciej na twarzy, po około 4-5 dniach, aby nie pozostawiać widocznej blizny) albo między 7 a 10 dobą. Czasem szwy pozostawia się w tkankach dłużej. Jeśli nici niewchłanialne pozostają w ciele, to z czasem kruszą się i rozpadają na mniejsze kawałki, tracąc swoje pierwotne właściwości.

Przypadki, w których można stosować jedne lub drugie nici, na konkretnych przykładach opisuje w swiecienauki.pl dr n. med. Stanisław Hać z Katedry i Kliniki Chirurgii Ogólnej, Endokrynologicznej i Transplantacyjnej Akademii Medycznej w Gdańsku: „Sytuacja, w której szwów wchłanialnych nie wolno stosować, to na przykład zszywanie tętnic – tu najważniejsze jest, aby połączenie było mocne, trwałe i nie doszło do zapalenia wokół nici. Inaczej rzecz się ma podczas operacji przewodów żółciowych. Jeśli w ich świetle pozostawilibyśmy nici niewchłanialne, z czasem wytrąciłyby się na nich złogi soli żółciowych i pacjenta znów czekałaby wizyta u lekarza”.

Pacjentów często zastanawia fakt, dlaczego w miarę postępu medycyny i rozwoju nowoczesnych technologii do zszywania  i zespalania brzegów przeciętej skóry nadal używa się nici tradycyjnych. Wyjaśnia to w tym samym materiale dr n med. Stanisław Hać: „Warto wiedzieć, że nici rozpuszczalne można stosować tylko w niektórych okolicach i to jedynie wtedy, gdy miejsca te będą unieruchomione. Tymczasem w większości przypadków podczas rehabilitacji pooperacyjnej, powłoki ciała poddawane są dużym obciążeniom, których szwy wchłanialne mogłyby nie wytrzymać”.
Nowoczesne nici polimerowe są droższe niż tradycyjne szwy, dlatego czasem o rodzaju użytego materiału mogą zadecydować względy ekonomiczne – przy zachowaniu nadrzędnej troski o dobro pacjenta.

Pacjentom, którzy sądzą, iż rozpuszczalne nici są zawsze lepsze, warto wskazać jedną cechę tradycyjnych szwów. Nici tradycyjne usuwa się często szybciej niż wchłonęłyby się ich droższe rozpuszczalne odpowiedniki. Pomimo niedogodności w trakcie usuwania szwów (uczucie ciągnięcia), odczuwanych przez niektórych pacjentów, możliwość wcześniejszego niż w przypadku nici rozpuszczalnych usunięcia z rany tradycyjnych szwów przekłada się w rezultacie na większy komfort pacjenta.