Uszy to element twarzy, który zwraca dużą uwagę obserwatora. Ludzkie ucho ma wyjątkową budowę. Osobniczo różni się rozmiarem, kształtem, a wraz z wiekiem również wielkością poszczególnych części małżowiny, jak np. płatka ucha. Okazuje się, że to właśnie płatek małżowiny usznej ma wpływ na postrzeganie atrakcyjności drugiej osoby, jest wyznacznikiem w wielu chorobach, również tych uwarunkowanych genetycznie, ponadto jest to strefa erogenna, wykorzystywana w akupunkturze czy w biometrii.

Jednak nierzadko płatek ucha staje się obiektem zajęcia dla chirurga plastycznego. Dzieje się tak w przypadku wad rozwojowych, korekty kształtu czy wielkości, ale również w sytuacji urazu jakim jest rozerwanie płatka.

Na czym polega rekonstrukcja rozerwanego płatka ucha?

Rozerwanie płatka ucha najczęściej związana jest z posiadaniem biżuterii w tej części małżowiny. Do rozerwania doprowadzają sytuacje, kiedy noszona biżuteria – kolczyki – są zbyt ciężkie lub dochodzi do urazu, np. przez pociągnięcie, co zdarza się dość często. Warto wspomnieć, iż płatek ucha zbudowany jest ze skóry oraz tkanki podskórnej, nie posiada podstawy konstrukcyjnej z chrząstki jak pozostała część małżowiny, dodatkowo jest bardzo dobrze ukrwiony. Dlatego uraz tej okolicy wiąże się z obfitym krwawieniem, co nierzadko przeraża pacjenta i jest jednym z głównych powodów szybkiego zgłaszania się do chirurga.

Uraz płatka ucha, jakim jest rozerwanie, może być częściowy lub całkowity. Całkowite rozerwanie płatka ucha występuje w przypadku rozdarcia całego płatka na najczęściej 2 części. Natomiast częściowe może mieć charakter niezamierzonego powiększenia się dziurki na kolczyk w przypadku jego pociągnięcia. Taki uraz może również przebiegać z utratą części płatka, co wówczas komplikuje sprawę chirurgicznej naprawy.

Gdy dochodzi do nadmiernego rozciągnięcia dziur po kolczykach, zabieg chirurgicznej rekonstrukcji ucha polega na zszyciu ze sobą krawędzi urazowych, po wcześniejszym usunięciu naskórka. Wykonuje się to tzw. metodą Tana. Metoda ta polega na wycięciu specjalnym dziurkaczem owalnego otworu obejmującego granice rozciągniętej dziury, a następnie na chirurgicznym zszyciu. Metoda Tana jest skuteczna, jednak jej efekty estetyczne, często pozostawiają wiele do życzenia. Kształt płatka zwykle ulega zmianie, zniekształceniu, szczególnie w przypadku małych płatków, co powoduje niezadowolenie pacjentów.

Zabiegiem alternatywnym dla korekty nadmiernie rozciągniętej dziury w płatku ucha jest w pierwszym etapie zupełne rozcięcie płatka, a w kolejnym zszycie metodą wykorzystywaną w sytuacji jego całkowitego rozerwania. Jeżeli doszło do wspomnianego całkowitego rozerwania płatka, wówczas powstaje widoczna rana (ang. bifid – rozszczepiony na dwoje). W leczeniu wykorzystuje się kilka technik. Jedną z nich jest tzw. metoda Z-Plastik. Polega ona na zastosowaniu dodatkowo nacięć w kształcie litery Z. Powstałe w ten sposób dwa płaty/klapy zostają zszyte w odpowiedni sposób, powodując w efekcie odzyskanie kształtu płatka z jego odpowiednim wydłużeniem.

Inną metodą jest tzw. Lappenplstik, w której wykorzystuje się do rekonstrukcji powstałe płaty. Zszywane są one w sposób, który często zmienia ich pierwotną lokalizację, stąd niezbędna jest dobra znajomość anatomii naczyniowej płatka małżowiny usznej. Znana jest również warstwowa technika rekonstrukcji. Wykorzystywane są tutaj dwa rodzaje szwów. W głębszych warstwach skóry stosowane są wchłanialne nici, natomiast bardziej powierzchownie – nici usuwane w późniejszym czasie. Często jednak powstaje blizna, która kurcząc się może powodować wcięcie w dolnej części płatka.

Rekonstrukcja rozerwanego płatka małżowiny usznej może odbyć się na kilka ww sposobów. W wyborze odpowiedniej z pewnością pomoże specjalista, po ocenie rany i zebranym wywiadzie. Zabieg trwa od 15 do 45 minut, wykonywany jest zazwyczaj w znieczuleniu miejscowym i może być wykonany w warunkach ambulatoryjnych, o czym przekonuje na swojej stronie internetowej dr Ryan Mitchell, chirurg plastyczny, asystent Uniwersytetu Touro w Kaliforni.

Źródła: Rene Schumann: Ohrläppchenkorrektur (niem.). 2014; Amer M., Greenbaum S.S., Lask G.P., Parish L.C.: Ear piercing and repair. W: Aesthetic dermatology. Parish L.C., Lask G.P. (red.). New York: McGraw-Hill: 1991; Edgar C. Tan. Punch Technique–An Alternative Approach to the Repair of Pierced Earlobe Deformities. „The Journal of Dermatologic Surgery and Oncology”; www.plasticsurgery4u.com; www.drryanmitchell.com